به نام حضرت دوست،که هر چه داریم از اوست.به نام تمام زیبایی ها.
به نام تنها مهربان عالم،
یعنی به نام خالق توانا و قدرتمند که در اوج قهاریت سرشار از محبت و عطوفت است.
خدایی که هم صحبت و همراز رحمة للعالمین بود.پیامبری از جنس ایمان،مهربانی و عطوفت چون خالقش.
مرسلی با قالب انسانیت.انسانی کامل و بالاتر از همه ی فرشتگان عالم باقی.همو که در کتابش نوشت:
"فکان قاب قوسین او ادنی".
و چه کسی غیر از پیامبر خدا میتواند لایق چنین مقام والایی باشد ؟

ای گنجینه ی الهی با ما سخن بگو.از لحظه های شیرینی که هرگزدر دنیا اتفاق نخواهند افتاد.
لحظه ی شنیدن وحی که گفت: "اقرا باسم ربک الذی خلق".
لحظه ی سیر شبانه از مسجد الحرام به مسجد الاقصی  و لحظه ی گفتن جمله ی شیرین"من کنت مولاه فهذا علی مولاه".
کاش بودی و میگفتی.میگفتی چقدر لذت دارد در دل شب با خدای غفار سخن گفتن.ما که نچشیدیم لذت دوستی با خدا را
ولی امیدمان به روز محشر است که بیایی و شفاعتمان کنی.آقا شما که فقط به اندازه ی خمیدگی تیر کمان با خدای خود
فاصله داشتی میدانی حال ما بندگان سیه رو چقدر بد است.


آقای خوبی ها ما را به دیدار فرزندت مهدی خرسند کن.نگذار در تنهایی هایمان
هنوز آه سرد بی سرپرستی را سر دهیم. مهربان سالار ما را دریاب که هنوز
غار نشین نفس اماره ی خویشیم.
 
آموزگار محبت امروز همان روزی است که به مقام والای پیامبری مبعوث شدید
و چه روزی بهتر و شیرین تر از  امروز.خوشا به حال حرا که شاهد اینچنین عشق بازی
خالقی با مخلوقش بود.حال که در آسمانهایی و تبریک  فرشتگان را برای امروز پذیرا
هستی فقط یک خواهش داریم.دستت را بلند کن و بگو:
                                                
  اللهم عجل لولیک الفرج  ......